Imagem: Anand Varma
Luísa Villalta (A Coruña, 1957)
Pensar é escuro
como un muro de sombra inmerecida:
do outro lado o sol, sempre ao outro lado,
lonxe, infinitamente lonxe
desta xanela á que rebota estremecida
a confusión que por min padece o ar,
e as auséncias que proxecto como sombras
dalgún min que eu non decido.
Pensar, pensar como lexión
de criaturas espantosas que arrebatan
as explicacións máis simples da loucura.
E é así, porque a razón é tráxica,
como tráxico é calquer fin último,
calquera destino ao que se aboca a vida.
Pensar é escuro
como um muro de sombra imerecida:
do outro lado o sol, sempre ao outro lado,
longe, infinitamente longe
desta janela na que rebota estremecida
a confusão que por mim padece o ar,
e as ausências que projeto como sombras
de algum mim que eu não decido.
Pensar, pensar como legião
de criaturas apavorantes que arrebatam
as explicações mais simples da loucura.
E é assim, porque a razão é trágica,
como trágico é qualquer fim último,
qualquer destino a que se aboca a vida.
Pensar es oscuro
como un muro de sombra inmerecida:
del otro lado el sol, siempre al otro lado,
lejos, infinitamente lejos
de esta ventana en la que rebota estremecida
la confusión que por mí padece el aire,
y las ausencias que proyecto como sombras
de algún mí que yo no decido.
Pensar, pensar como legión
de criaturas espantosas que arrebatan
las explicaciones más simples de la locura.
Y es así, porque la razón es trágica,
como trágico es cualquier fin último,
cualquier destino al que se aboca la vida.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga
tr3sreinos 