UM OURIÇO
Portanto era isto: pensar uma coisa completa
e inteira como ver um fruto desprender-se da árvore
como um grito se separa do corpo na sua matéria
de grito, uma coisa exposta à voracidade, um fruto,
um fragmento absoluto. O ouriço de Friedrich Schlegel
ia e vinha quando ninguém o via, espinhos virados para fora,
parava no escuro sem respirar, à mercê da impiedade e das crianças.
E nós continuávamos nisto: pensar essa coisa por dentro e por fora-
com tesoura e lápis inventá-la sem eira nem beira, e deixá-la na rua
a ver como mexia, a ver se nos fugia. Um fragmento absoluto,
um ouriço, denso por fora e frágil por dentro
(a atravessar a linha do caminho).
Comovente sempre o primeiro fruto na árvore, o crescente
sobressalto na afasia. Tracejados, recortes, uníamos os pontos
fortes de onde emergem as figuras; nas fotografias
seguíamos atentos a sinais mortos. O ouriço de Schlegel
ia e vinha noite após noite, pequeno, ágil, interdito. Entretanto
nós sonhávamos um corpo aflito, um sonho mais denso. Parados
na fronteira das coisas visíveis, confundíamos o dentro e o fora
as quebras internas e as coisas inteiras. É cada coisa
um fragmento absoluto? Sonhávamos com instrumentos
impossíveis, uma faca que cortasse apenas por dentro
os frutos incólumes ao mostrar-lhes o centro.
UN ERIZO
Entonces era esto: pensar una cosa completa
y entera como ver un fruto desprenderse del árbol
como un grito se separa del cuerpo en su materia
de grito, una cosa expuesta a la voracidad, un fruto,
un fragmento absoluto. El erizo de Friedrich Schlegel
iba y venía cuando nadie lo veía, espinas apuntando hacia fuera,
paraba en lo oscuro sin respirar, a merced de la impiedad y de los niños.
Y nosotros continuábamos en esto: pensar esa cosa por dentro y por fuera-
con tijera y lápiz inventarla sin oficio ni beneficio, y dejarla en la calle
a ver como se movía, a ver si se nos escapaba. Un fragmento absoluto,
un erizo, denso por fuera y frágil por dentro
(atravesando la línea del camino).
Conmovedor siempre el primer fruto en el árbol, el creciente
sobresalto en la afasia. Trazados, recortes, uníamos los puntos
fuertes de donde emergen las figuras; en las fotografías
seguíamos atentos a señales muertas. El erizo de Schlegel
iba y venía noche tras noche, pequeño, ágil, atónito. Mientras
nosotros soñábamos un cuerpo angustiado, un sueño más denso. Parados
en la frontera de las cosas visibles, confundíamos el dentro y el afuera
las roturas internas y las cosas enteras. ¿Es cada cosa
un fragmento absoluto? Soñábamos con instrumentos
imposibles, un cuchillo que cortase apenas por dentro
los frutos incólumes al mostrarles el centro.
UN OURIZO
Entón era isto: pensar unha cousa completa
e enteira coma ver un froito desprenderse da árbore
coma un grito se separa do corpo na súa materia
de grito, unha cousa exposta á voracidade, un froito,
un fragmento absoluto. O ourizo de Friedrich Schlegel
ía e viña cando ninguén o vía, espiñas viradas para fóra,
paraba no escuro sen respirar, á mercé da impiedade e dos cativos.
E nós continuabamos nisto: pensar esa cousa por dentro e por fóra-
con tesoira e lapis inventala sen oficio nin beneficio, e deixala na rúa
a ver como se mexía, a ver se nos fuxía. Un fragmento absoluto,
un ourizo, denso por fóra e fráxil por dentro
(a atravesar a liña do camiño).
Conmovedor sempre o primeiro froito na árbore, o crecente
sobresalto na afasia. Trazados, recortes, uniamos os puntos
fortes de onde emerxen as figuras; nas fotografías
seguiamos atentos a sinais mortos. O ourizo de Schlegel
ía e viña noite tras noite, pequeno, áxil, atónito. Mentres
nós soñabamos un corpo exhausto, un soño máis denso. Parados
na fronteira das cousas visíbeis, confundiamos o dentro e o fóra
as fracturas internas e as cousas enteiras. É cada cousa
un fragmento absoluto? Soñabamos con instrumentos
imposíbeis, un coitelo que cortase apenas por dentro
os froitos incólumes ao mostrarlles o centro.