Home

2.

Cuando mi tutor del Master

me dijo que juntase a O’Neill y a Adília Lopes

pensé: quién es Adília Lopes.

.

Escribí la tesis

sin entender a Adília Lopes

de la misma manera que los padres tienen hijos

que no conocen.

.

Solo hoy empiezo a amarla, como pariente que estuviese moribundo.

.

Es necesario haber sufrido,

es preciso haber engordado

mucho

para entender a Adília Lopes.

6

Por la tarde, había estado

media hora hablando con un policía.

.

Señor agente,

¿se siente seguro con esa arma?

.

Señora, la gente

se siente

triste.

.

Cuando salí del cajero,

soñé con Pedro vestido de policía.

Me lo llevaba a casa

y le preparaba tostadas con mantequilla.

11

Después fui a leer a Adília Lopes

como si fuese la primera vez.

23

Señora Adília Lopes,

un algo de ceremonia ante el discurso

del sufrimiento

no le quedaba nada mal.

32.

Cuando yo era pequeña

quería ser payaso

Se trataba, naturalmente, de optar

por la tristeza

en la misma medida en que fui a estudiar

la obra del más triste escritor de Portugal

bajo el punto de vista

de lo Cómico.

Jugaba a los payasos cuando mis primas

tenían otras cosas que hacer.

Metía dentro de la maleta

el bombín y la nariz roja

y partía.

Aún hoy me pregunto: para dónde.

38.

Y un día llegó una gripe extraña

que aconsejaba a las personas que no se abrazasen

ni se besasen

ni se diesen las manos.

Estaba realmente todo

en mi contra.


 

2
Cando o meu titor no Mestrado
me dixo que xuntase a O’Neill e a Adília Lopes
pensei: quen é Adília Lopes.

Escribín a tese
sen entender a Adília Lopes
da mesma maneira que os pais teñen fillos
que non coñecen.

Só hoxe comezo a amala, coma parente que estivese a morrer.

É preciso ter sofrido,
é preciso ter engordado 
moito
para entender a Adília Lopes.

6
Durante a tarde, estivera 
media hora a falar cun policía.

Señor axente,
séntese seguro con esa arma?

Señora, a xente
séntese 
triste.

Cando saín do caixeiro,
soñei con Pedro vestido de policía.
Levábamo para casa
e facíalle torradas con manteiga.

11
Despois fun ler a Adília Lopes
como se fose a primeira vez.

23
Señora Adília Lopes,
un chisco de cerimonia perante o discurso
do sufrimento
non lle ficaba nada mal.

32.
Cando eu era pequena
quería ser pallaso.
Tratábase, naturalmente, de optar
pola tristura
na mesma medida en que vin estudar
a obra do máis triste escritor de Portugal
baixo o punto de vista 
do Cómico.
Xogaba aos pallasos cando as miñas primas
tiñan outras cousas que facer.
Puña dentro da maleta 
o bombín e o nariz vermello
e partía.
Aínda hoxe me pregunto: para onde.

38.
E un día chegou unha gripe estraña
que aconsellaba ás persoas que non se abrazasen
que non se bicasen
nin desen as mans.
Estaba realmente todo 
contra min.


2.

Quando o meu orientador de Mestrado

me disse para juntar ao O’Neill a Adília Lopes

pensei: quem é a Adília Lopes.

.

Escrevi a tese

sem entender a Adília Lopes

da mesma maneira que os pais têm filhos

que não conhecem.

.

Só hoje começo a amá-la, como parente que estivesse a morrer.

.

É preciso ter sofrido,

é preciso ter engordado

muito

para entender a Adília Lopes.

6.

Durante a tarde, tinha estado

meia hora a falar com um polícia.

.

Senhor agente,

sente-se seguro com essa arma?

.

Senhora, a gente

sente-se

triste.

.

Quando saí do Multibanco,

sonhei com o Pedro vestido de polícia.

Levava-o para casa

e fazia-lhe torradas com manteiga.

11.

Depois fui ler à Adília Lopes

como se fosse a primeira vez.

23.

Senhora Adília Lopes,

um bocadinho de cerimónia perante o discurso

do sofrimento

não lhe ficava nada mal.

32.

Quando eu era pequena

queria ser palhaço.

Tratava-se, naturalmente, de uma opção

pela tristeza

na mesma medida em que vim estudar

a obra do mais triste escritor de Portugal

sob o ponto de vista

do Cómico.

Brincava aos palhaços quando as minhas primas

tinham outras coisas para fazer.

Punha dentro da mala

o bombín e o nariz vermelho

e partia.

Ainda hoje me pergunto: para onde.

38.

E um dia chegou uma gripe esquisita

que aconselhava as pessoas não se abraçarem

a não se beijarem

a não darem as mãos.

Estava realmente tudo

contra mim.

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s