Collage: Representación masculina, de Xosé Luís Mosquera Camba
Xosé Luís Mosquera Camba. Nadja C’est moi (Espiral Maior, 2008)
XXXII
¡Soy una idea suya!
Acabo de entenderlo, luego
Si no la busco no soy nada,
Acaso burbujillas en el romper de la marea
De algún mar recurrente y convexo.
Nadja me mueve a mí a su antojo,
Sin tener que echar mano de mecanismos.
¡Ahora estoy sumido en la catástrofe!
Soy Sísifo adaptado a otro paisaje,
Mi esfuerzo es inútil como una vía muerta
en el fondo de un aparador.
Es cierto. Nadja existe. Tengo el dedo en la llaga
De mi profecía.
L’Énigme de la fatalité…
Soy un aire de plaga
Condenado a vagar desconsolado y gélido.
XXXII
Sou uma ideia sua!
Acabo de perceber, então
Se não a procuro não sou nada,
Acaso borbulhinhas no romper da maré
Dalgum mar recorrente e convexo.
Nadja move-me a mim à sua vontade,
Sem ter de meter mão de mecanismos.
Agora estou submerso na catástrofe!
Sou Sísifo adaptado a outra paisagem,
Meu esforço é inútil como uma via morta
no fundo de um aparador.
É certo. Nadja existe. Tenho o dedo na chaga
Da minha profecia.
L’Énigme de la fatalité…
Sou um ar de andaço
Condenado a vagar desconsolado e gélido.
XXXII
Son unha idea súa!
Acabo de entendelo, logo
Se non a busco non son nada,
Acaso burbulliñas no romper da marea
Dalgún mar recurrente e convexo.
Nadja móveme a min ó seu antollo,
Sen ter que botar man de mecanismos.
Agora estou sumido na catástrofe!
Son Sísifo adaptado a outra paisaxe,
O esforzo meu é inútil coma unha vía morta
no fondo dun chineiro.
É certo. Nadja existe. Teño o dedo na chaga
Da miña profecía.
L’Énigme de la fatalité…
Son un aire de andazo
Condenado a vagar desconsolado e xélido.
