Paul Klee
Pájaros tristes y otros poemas a Pilar Bayona. Juan Eduardo Cirlot (Libros del innombrable, 2001)
Pássaros mendigos
Lentas as doçuras, lentamente
vão até aos olhos que jamais veremos,
e os caminhos são distâncias
como eu, e luz, e sonhos.
Ténue, suavemente
as aguas inundaram o meu cérebro
agora estou triste;
os mendigos voam pelos céus,
e pássaros, e eu,
e eu, que estou morrendo.
Paxaros mendigos
Lentas as dozuras, lentamente
van cara os ollos que xamais veremos,
e os camiños son distancias
coma eu, e luz, e soños.
Tenue, suavemente
as aguas inundaron o meu cerebro
agora estou triste;
os mendigos voan polos ceos,
e paxaros, e eu,
e eu, que estou morrendo.
Pájaros mendigos
Lentas las dulzuras, lentamente
se van hacia los ojos que jamás veremos,
y los caminos son distancias
como yo, y luz, y sueños.
Tenue, suavemente
las aguas han inundado mi cerebro
ahora estoy triste;
los mendigos vuelan por los cielos,
y pájaros, y yo,
y yo, que estoy muriendo.