Home

 

Imagem: André Kertesz 

Ismael Ramos


Alas I cannot swim

publicado no número 38 da revista Dorna

 

Digo: teño vinte e un anos e non sei nadar.

Da outra beira do río están a árbore, o home e o meu corazón.

Observo tentado o reflexo das cousas.

 

A miña intelixencia non é útil. Non poderei abrir as augas cunha palabra porque no fondo da palabra hai carne. No recordo da palabra existen anaquiños pequenos de carne. Elas tamén afunden.

 

Non é sequera unha adiviña: como chegar ileso á outra beira sen que me coman.

 

Hai que tomar decisións.

 

*

 

Estou sentado ao bordo do peirao. A xente camiña detrás de min falando alto. Hai música e os barcos cruzan dunha beira á outra cargados de turistas. O sol castiga os azulexos. A auga está en todas partes.

 

Hai tamén un can que ergue a cabeza cando alguén pasa demasiado preto do seu sono.

 

Aprecio o sangue transparente nas plumas das aves. Por que só amamos aquilo que avellenta?

 

*

 

Perdémolo todo mesmo antes de nacer.

 

O heroe parte sen a súa amada e confía o seu corpo á luz e ao vento.

 

Podo dicir: teño vinte e un anos e non sei nadar. Este é o meu estómago. Este, o meu cerebro. Chámome Ismael.

 

Por que habería de cruzar o río?

 

*

 

En soños, o rostro do afogado.

 

Hai un deus para representar aos homes e outro para as cousas. Hai un deus que reflexa na auga o meu rostro.

 

Non creo na salvación. Non creo no sangue.

Creo na desesperación da amada.

 

O can esperta e camiña preto da auga.

 

*

 

Son o rapaz sentado ao bordo da cama. A piques de afundir, unha sombra suave sobre  a miña cabeza. A potencia do león correndo a cravarse nunha lanza.

 

Acaríñame a calor morna dos días de sol no final do inverno.

Dou de comer na man ás aves.

Caio.

 

Para Helena de Carlos


Alas I cannot swim

 

Digo: tengo veintiún años y no sé nadar.

De la otra orilla del río están el árbol, el hombre y mi corazón.

Observo tentado el reflejo de las cosas.

 

Mi inteligencia no es útil. No podré abrir las aguas con una palabra porque en el fondo de la palabra hay carne. En el recuerdo de la palabra existen pedazos pequeños de carne. Ellos también  se hunden.

 

No es siquiera una adivinanza: cómo llegar ileso a la otra orilla sin que me coman.

 

Hay que tomar decisiones.

 

*

 

Estoy sentado al borde del muelle. La gente camina detrás de mí hablando alto. Hay música y los barcos cruzan de una orilla a otra cargados de turistas. El sol castiga los azulejos. El agua está en todas partes.

 

Hay también un perro que levanta la cabeza cuando alguien pasa demasiado cerca de su sueño.

 

Aprecio la sangre transparente en las plumas de las aves. ¿Por qué solo amamos aquello que envejece?

 

*

 

Lo perdimos todo incluso antes de nacer.

 

El héroe parte sin su amada y confía su cuerpo a la luz y al viento.

 

Puedo decir: tengo veintiún años y no sé nadar. Este es mi estómago. Este, mi cerebro. Me llamo Ismael.

 

¿Por qué habría de cruzar el río?

 

*

 

En sueños, el rostro del ahogado.

 

Hay un dios para representar a los hombres y otro para las cosas. Hay un dios que refleja en el agua mi rostro.

 

No creo en la salvación. No creo en la sangre.

Creo en la desesperación de la amada.

 

El perro despierta y camina cerca del agua.

 

*

 

Soy el chico sentado al borde de la cama. A punto de hundirme, una sombra suave sobre mi cabeza. La potencia del león corriendo a clavarse en una lanza.

 

Me acaricia el calor tibio de los días de sol en el final del invierno.

Doy de comer en la mano a las aves.

Caigo.

 

para Helena de Carlos

 


Alas I cannot swim

 

Digo: tenho vinte e um anos e não sei nadar.

Na outra margem do rio estão a árvore, o homem e o meu coração.

Observo tentado o reflexo das coisas.

 

A minha inteligência não é útil. Não poderei abrir as águas com uma palavra porque no fundo da palavra há carne. Na recordação da palavra existem bocadinhos pequenos de carne. Elas também se afundam.

 

Não é sequer uma adivinha: como chegar ileso à outra margem sem que me comam.

 

Tem que se tomar decisões.

 

*

 

Estou sentado na beira do cais. A gente caminha atrás de mim falando alto. Há música e os barcos atravessam duma margem à outra do rio carregados de turistas. O sol castiga os azulejos. A água está em toda a parte.

 

Há também um cão que ergue a cabeça quando alguém passa demasiado perto do seu sono.

 

Aprecio o sangue transparente nas penas das aves. Por que só amamos aquilo que envelhece?

 

*

 

Perdemos tudo antes mesmo de nascer.

 

O herói parte sem a sua amada e confia o seu corpo à luz e ao vento.

 

Posso dizer: tenho vinte e um anos e não sei nadar. Este é o meu estômago. Este, o meu cérebro. Chamo-me Ismael.

 

Por que haveria de atravessar o rio?

 

*

 

Em sonhos, o rosto do afogado.

 

Há um deus para representar aos homens e outro para as coisas. Há um deus que reflete na água o meu rosto.

 

Não acredito na salvação. Não acredito no sangue.

Acredito no desespero da amada.

 

O cão acorda e caminha perto da água.

 

*

 

Sou o rapaz sentado na beira da cama. Quase a afundar-me, uma sombra suave sobre a minha cabeça. A potência do leão correndo a cravar-se numa lança.

 

Acarinha-me o calor morno dos dias de sol no final do inverno.

Dou de comer na mão às aves.

Caio.

 

 Para Helena de Carlos


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga

Traducción al castellano del propio autor 

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s