Home
Fotografía: Pere Soler

Ana Martín Puigpelat.

Fragmentos de: Apuntes para un GénesisAmargord, 2009.

 

Não soube separar matéria de silêncio,

por isso ao terceiro dia

despi o mar.

Do mar nasce a espuma,

da espuma o desejo.

 

Esfolará a boca

e pouco a pouco praias

onde descansar.

Será o homem mais um,

um animal qualquer?

 

Acho que lhe porei pedaços da minha pele

e um pouco de perfídia,

não sei onde.

 

Inventará linguagens.

O homem terá um peixe.

A mulher uma gruta submarina.

A solidão é um conceito

que virá precedido de amargura.

 

Quiçá chegue depois com as cidades

quando a vista perder as cores

e o calor for uma sombra artificial

dormida ao redor da palavra.

 

Eu nunca estive sozinho:

rodeiam-me inventos e ilusões

que agora formam parte da minha mão.

 

Derrubo pouco a pouco a constância.


 

Non souben separar materia de silencio,

por iso no terceiro día

espín o mar.

Do mar nace a escuma,

da escuma o desexo.

 

Esfolará a boca

e pouco a pouco praias

nas que descansar.


Será o home máis un,

un animal calquera?

 

Coido que lle porei anacos da miña pel

e un chisco de perfidia,

non sei onde.

 

Inventará linguaxes.


O home terá un peixe.

A muller unha gruta submarina.

A soidade é un concepto

que virá precedido de amargura.

 

Quizais chegue despois coas cidades

cando a vista perda as cores

e o calor sexa unha sombra artificial

durmida arredor da palabra.

 

Eu nunca estiven só:

arrodéanme inventos e ilusións

que agora forman parte da miña man.

Derrubo pouco a pouco a constancia.

 

No supe  separar materia de silencio,

por eso al tercer día

he desnudado el mar.

Del mar nace la espuma,

de la espuma el deseo.

 

Desollará la boca

y poco a poco playas

en las que descansar.


¿Será el hombre uno más,

un animal cualquiera?

 

Creo que le pondré pedazos de mi piel

y un toque de perfidia,

no sé dónde.

 

Inventará lenguajes.


El hombre tendrá un pez.

La mujer una gruta submarina.

La soledad es un concepto

que vendrá precedido de amargura.

 

Quizás llegue después con las ciudades

cuando la vista pierda los colores

y el calor sea una sombra artificial

dormida alrededor de la palabra.

 

Yo nunca he estado solo:

me rodean inventos e ilusiones

que ahora forman parte de mi mano.

Derrumbo poco a poco la constancia.


 



Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga 

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s