Home
Imagem: Gunvor Nelson

Catarina Costa. Douda Correria, 2016


Observamos a fotografia de um jornal de 1942:

pela legenda, mulheres russas tentam identificar

os entes queridos entre os soldados mortos

e nós tentamos identificar a veracidade da legenda

na reprodução tão fosca que não mostra mais

que figuras femininas ao pé de um monte

em que a matéria corporal é irreconhecível.

A desfiguração natural da imagem, de um tempo

de imagens sem definição, não nos permite saber

se os soldados que aparentemente se amontoam

estão também eles desfigurados pela guerra.

Quase se pode dizer que é uma pintura,

afastando—se assim o espectro da realidade,

mas nós sabemos que a cena foi real,

as mulheres foram captadas naquele instante aziago

e tentam, tal como nós, identificar a matéria morta.

Talvez tenham conseguido reconhecer o sinal

na fronte de um irmão, de um noivo, de um filho,

e enrolado um pano a fingir que ainda se podia

estancar o sangue há muito tempo extinto,

ou talvez tenham ido embora com as mãos

a segurar a reminiscência da terra

de uma campa em lugar incerto.

Nós não nos demoramos, em breve desviamos

o olhar límpido e o rosto impoluto.


Observamos a fotografía dun xornal de 1942:

pola lenda, mulleres rusas tentan identificar

os seres queridos entre os soldados mortos

e nós tentamos identificar a veracidade da lenda

na reprodución tan fusca que non mostra máis

que figuras femininas a carón dun monte

en que a materia corporal é irrecoñecíbel.

A desfiguración natural da imaxe, dun tempo

de imaxes sen definición, non nos permite saber

se os soldados que aparentemente se amorean

están tamén eles desfigurados pola guerra.

Case se pode dicir que é unha pintura,

afastándose así o espectro da realidade,

mais nós sabemos que a escena foi real,

as mulleres foron captadas naquel intre aciago

e tentan, tal coma nós, identificar a materia morta.

Talvez teñan conseguido recoñecer o lunar

na fronte dun irmán, dun noivo, dun fillo,

e enrolado un pano finxindo que aínda se podía

estancar o sangue hai moito tempo extinto,

ou talvez teñan marchado coas mans

sostendo a reminiscencia da terra

dunha lápida en lugar incerto.

Nós non nos demoramos, en breve desviamos

a ollada límpida e o rostro impoluto.


Observamos la fotografía de un periódico de 1942:

por el pie de foto, mujeres rusas intentan identificar

los seres queridos entre los soldados muertos

y nosotros intentamos identificar la veracidad del pie de foto

en la reproducción tan umbría que no muestra más

que figuras femeninas junto a una aglomeración

en que la materia corporal es irreconocible.

La desfiguración natural de la imagen, de un tiempo

de imágenes sin definición, no nos permite saber

si los soldados que aparentemente se amontonan

están también desfigurados por la guerra.

Casi se puede decir que es una pintura,

alejándose así el espectro de la realidad,

pero nosotros sabemos que la escena fue real,

las mujeres fueron captadas en aquel instante aciago

e intentan, tal y como nosotros, identificar la materia muerta.

Tal vez hayan conseguido reconocer un lunar

en la frente de un hermano, de un novio, de un hijo,

y enrollado un pañuelo fingiendo que todavía se podía

retener la sangre hace mucho tiempo extinta,

o tal vez se hayan marchado con las manos

aferrando la reminiscencia de la tierra

de una lápida en lugar incierto.

No insistimos, en breve desviamos

la mirada límpida y el rostro impoluto.

One thought on “Chiaroscuro. Catarina Costa

  1. Pingback: CHIAROSCURO – Catarina Costa – Douda Correria

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s