Imagem: Gunvor Nelson
Catarina Costa. Douda Correria, 2016
Observamos a fotografia de um jornal de 1942:
pela legenda, mulheres russas tentam identificar
os entes queridos entre os soldados mortos
e nós tentamos identificar a veracidade da legenda
na reprodução tão fosca que não mostra mais
que figuras femininas ao pé de um monte
em que a matéria corporal é irreconhecível.
A desfiguração natural da imagem, de um tempo
de imagens sem definição, não nos permite saber
se os soldados que aparentemente se amontoam
estão também eles desfigurados pela guerra.
Quase se pode dizer que é uma pintura,
afastando—se assim o espectro da realidade,
mas nós sabemos que a cena foi real,
as mulheres foram captadas naquele instante aziago
e tentam, tal como nós, identificar a matéria morta.
Talvez tenham conseguido reconhecer o sinal
na fronte de um irmão, de um noivo, de um filho,
e enrolado um pano a fingir que ainda se podia
estancar o sangue há muito tempo extinto,
ou talvez tenham ido embora com as mãos
a segurar a reminiscência da terra
de uma campa em lugar incerto.
Nós não nos demoramos, em breve desviamos
o olhar límpido e o rosto impoluto.
Observamos a fotografía dun xornal de 1942:
pola lenda, mulleres rusas tentan identificar
os seres queridos entre os soldados mortos
e nós tentamos identificar a veracidade da lenda
na reprodución tan fusca que non mostra máis
que figuras femininas a carón dun monte
en que a materia corporal é irrecoñecíbel.
A desfiguración natural da imaxe, dun tempo
de imaxes sen definición, non nos permite saber
se os soldados que aparentemente se amorean
están tamén eles desfigurados pola guerra.
Case se pode dicir que é unha pintura,
afastándose así o espectro da realidade,
mais nós sabemos que a escena foi real,
as mulleres foron captadas naquel intre aciago
e tentan, tal coma nós, identificar a materia morta.
Talvez teñan conseguido recoñecer o lunar
na fronte dun irmán, dun noivo, dun fillo,
e enrolado un pano finxindo que aínda se podía
estancar o sangue hai moito tempo extinto,
ou talvez teñan marchado coas mans
sostendo a reminiscencia da terra
dunha lápida en lugar incerto.
Nós non nos demoramos, en breve desviamos
a ollada límpida e o rostro impoluto.
Observamos la fotografía de un periódico de 1942:
por el pie de foto, mujeres rusas intentan identificar
los seres queridos entre los soldados muertos
y nosotros intentamos identificar la veracidad del pie de foto
en la reproducción tan umbría que no muestra más
que figuras femeninas junto a una aglomeración
en que la materia corporal es irreconocible.
La desfiguración natural de la imagen, de un tiempo
de imágenes sin definición, no nos permite saber
si los soldados que aparentemente se amontonan
están también desfigurados por la guerra.
Casi se puede decir que es una pintura,
alejándose así el espectro de la realidad,
pero nosotros sabemos que la escena fue real,
las mujeres fueron captadas en aquel instante aciago
e intentan, tal y como nosotros, identificar la materia muerta.
Tal vez hayan conseguido reconocer un lunar
en la frente de un hermano, de un novio, de un hijo,
y enrollado un pañuelo fingiendo que todavía se podía
retener la sangre hace mucho tiempo extinta,
o tal vez se hayan marchado con las manos
aferrando la reminiscencia de la tierra
de una lápida en lugar incierto.
No insistimos, en breve desviamos
la mirada límpida y el rostro impoluto.
Pingback: CHIAROSCURO – Catarina Costa – Douda Correria