Imagem: Regina José Galindo
Elvira Ribeiro Tobío. Andar ao leu. (Tambo, 2005)
Falarei na lingua de Maria Peres,
a Balteira,
musa prostibularia e tecedeira de cantigas coa quentura por
entre as coxas.
Falarei na lingua das irmandiñas que arrebolaron con forza
berros de liberación aos pais
da tiranía,
falarei bidueiro,
falarei croio,
sarabia, laxe, seara, burato, morno,
sistema de signos,
símbolo
da memoria que esmorece.
Falarei na lingua de Rosalía,
de Xaquina Trillo,
de María Mariño Carou,
a lingua renegada da meniña Carolina Otero violada
no camiño,
a lingua da miña avoa, canteira anónima,
arxina da Terra de Montes,
labradora de sucos na pedra de gra
e nas conciencias de todas as que soñaron ser amazonas
da linguaxe.
Para vós, meniñas de augamel,
mulleres en froita de madurecer,
falarán estes gromos de firmeza que me rebentan nos dentes
e son matas de arandeiras.
As palabras han ser xermolos nas miñas fillas e netas innumerábeis,
despois,
os meus ósos falarán na terra
para dar vida á terra
para dar nome á terra
e á prole que me xurdirá coa boca chea do poexo enchoupado nas brañas.
Falarei na língua de Maria Peres,
a Balteira,
musa prostibulária e tecedeira de cantigas com a quentura por
entre as coxas.
Falarei na língua das irmandinhas que arrojaram com força
berros de libertação aos pais
da tirania,
falarei bétula,
falarei seixo,
saraiva, fraga, seara, buraco, morno,
sistema de signos,
símbolo
da memória que esmorece.
Falarei na língua de Rosalía,
de Xaquina Trillo,
de María Mariño Carou,
a língua renegada da menina Carolina Otero violada
no caminho,
a língua da minha avó, canteira anónima,
marmoreira da Terra de Montes,
lavradeira de sulcos na pedra escura
e nas consciências de todas as que sonharam ser amazonas
da linguagem.
Para vós, meninas de água-mel,
mulheres em fruto de amadurecer,
falarão estes gomos de firmeza que me rebentam nos dentes
e são matos de mirtilos.
As palavras deverão ser germe nas minhas filhas e netas inumeráveis,
depois,
os meus ossos falarão na terra
para dar vida à terra
para dar nome à terra
e à prole que me surgirá com a boca cheia do poejo ensopado nos lameiros.
Hablaré en la lengua de Maria Peres,
la Balteira,
musa prostibularia y tejedora de cantigas con ardor
entre los muslos.
Hablaré en la lengua de las irmandiñas que arrebolaron con fuerza
gritos de liberación a los padres
de la tiranía,
hablaré abedul,
hablaré guijarro,
pedrisco, losa, mies, hoyo, tibio,
sistema de signos,
símbolo
de la memoria que desfallece.
Hablaré en la lengua de Rosalía,
de Xaquina Trillo,
de María Mariño Carou,
la lengua renegada de la niña Carolina Otero violada
en el camino,
la lengua de mi abuela, cantera anónima,
picapedrera de Terra de Montes,
labradora de surcos en la piedra bruna
y en las conciencias de todas las que soñaron ser amazonas
del lenguaje.
Para vosotras, niñas de aguamiel,
mujeres en fruta de madurar,
hablarán estos brotes de firmeza que me revientan en los dientes
y son matas de arándanos.
Las palabras serán brotes en mis hijas y nietas innumerables,
después,
mis huesos hablarán en la tierra
para dar vida a la tierra
para dar nombre a la tierra
y a la prole que me nacerá con la boca llena de la menta empapada en el marjal.
Revisora da tradução para Português: Sara I. Veiga