Home

Imagem: Irene Cruz

Su Xiaoxiao. La casa de la ciénaga (Ártese quien pueda, 2015)

experimento

todo comenzó a descomponerse, y es cierto, al final no lograba controlar la tensión, las mandíbulas apretadas como si pudiera masticar todas esas plantas aromáticas a mi alrededor, quizá lo deseaba, sí, la retama el tomillo el tallo de sol que me ciega, creí desmayarme al recogerlas, me dije intenta solamente observar el lento devenir alrededor, aspirar el polvo de la invisibilidad

pero nada hay más veloz que las metamorfosis del tiempo y del espacio en torno a mí, esos paisajes gesticulando como monstruos, su persecución infinita, las horas amontonándose grumosas

a esa sucesión de lugares la llamaron hilo de tiempo hilo de voz hilo de algo a punto de agotarse, una huida inútil donde siempre los otros reaparecen, yo transportaba un saco con plantitas, los espacios eran: estrechos vagones subterráneos cargados animales moribundos, un cuarto desnudo lleno de extintores, la calle de las carnicerías, un tubérculo de pasillos y escaleras que crecen y se entrelazan y se taponan, el jardín de las plantas salvajes, un piso sin ventilar lleno de sábanas amontonadas, postigos cerrados por el miedo a la luz y a la falta de luz, nuestras salas de experimentación

al cabo de los días el olor del cilantro pudriéndose atrajo la atención de los vecinos, quisimos encerrarnos con las plantas, en la cocina había un cazo con agua hirviendo, no lográbamos interesarnos por nada más, era de noche y sólo se veía la luz de la nevera vacía, era tan hermoso, pero entraron, no pudimos evitarlo, lo destruyeron todo


experimento

tudo começou a decompor-se, e é verdade, no fim não conseguia controlar a tensão, as mandíbulas apertadas como se pudesse mastigar todas essas plantas aromáticas à minha volta, quiçá o desejava, sim, a giesta, o tomilho, o caule de sol que me cega, pensei desmaiar ao apanhá-las, disse-me tenta unicamente observar o lento devir em volta, aspirar o pó da invisibilidade

mas não há nada mais veloz que as metamorfoses do tempo e do espaço em meu redor, essas paisagens a esbracejar como monstros, a sua perseguição infinita, as horas amontoando-se grumosas

a essa sucessão de lugares chamaram fio de tempo fio de voz fio de algo prestes a esgotar-se, uma fuga inútil onde os outros reaparecem sempre, eu levava uma saca com plantinhas, os espaços eram: estreitas carruagens subterrâneas carregadas de animais moribundos, um quarto despido cheio de extintores, a rua dos talhos, um tubérculo de corredores e escadarias que crescem e se entrelaçam e se entopem, o jardim das plantas selvagens, um apartamento por arejar cheio de lençóis amontoados, postigos fechados pelo medo à luz e à falta de luz, as nossas salas de experimentação

No fim dos dias o cheiro do coentro a apodrecer atraiu a atenção dos vizinhos, quisemos fechar-nos com as plantas, na cozinha havia um tacho com água a ferver, não conseguíamos interessar-nos por mais nada, era de noite e só se via a luz do frigorífico vazio, era tão formoso, mas entraram, não conseguimos evitar, destruíram tudo

experimento

todo comezou a descompor, e é certo, no final era quen de controlar a tensión, as mandíbulas apertadas como se puidese mastigar todas esas plantas aromáticas ao meu redor, quizais o desexaba, si, a xesta o tomentelo o talo de sol que me cega, crin desmaiarme ao recollelas, dixen para min tenta soamente observar o lento devir en derredor, aspirar o po da invisibilidade

pero nada hai máis veloz cás metamorfoses do tempo e do espazo en torno a min, esas paisaxes a xesticularen coma monstros, a súa persecución infinda, as horas a amoreárense grumosas

a esa sucesión de lugares chamárona fío de tempo fío de voz fío de algo a piques de esgotarse, unha fuxida inútil onde sempre os outros reaparecen, eu transportaba unha saca con plantiñas, os espazos eran: estreitos vagóns subterráneos cargados de animais moribundos, un cuarto espido cheo de extintores, a rúa das carnicerías, un tubérculo de corredores e escadas que medran e se entrelazan e se taponan, o xardín das plantas salvaxes, un piso sen ventilar cheo de sabas amoreadas, contras pechadas polo medo á luz e á falta de luz, as nosas salas de experimentación

ao cabo dos días o cheiro do coandro a podrecer atraeu a atención dos veciños, quixemos pecharnos coas plantas, na cociña había un cazo con auga a ferver, non fomos quen de interesarnos por nada máis, era de noite e só se vía a luz da neveira valeira, era tan fermoso, mais entraron, non puidemos evitalo, destruíron todo

Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s